Блог Валадара Шушкевiча

 С названием моей деревне не повезло – коверкают по-всякому. Официально она звалась Карсащина. В некоторых документах завизировано: Корсащина. На довоенной военной карте обозначено: Карсавщина. Карта 1990 года утверждает: Красавщина. А на карте, составленной в 1950-м и исправленной в 1979 году, смешит название: Счастливая Жизнь. Когда моей деревне привалило «счастье» так называться, не знаю. А вот как в Счастливой Жизни прозябали счастливожизневцы, сейчас расскажу.

[...]

Звесткі аб аўтары глядзець тут.

 Усе карціны з´яўляюцца сюжэтамі сапраўдных валочанняў Блукача ВАЛАЦУЖНАГА. Напісаныя ім паводле вандроўных фотаздымкаў а другой палове нулявых гадоў цяперашняга тысячагоддзя.

[...]

Звесткі аб аўтары глядзець тут.

  Анекдот пра беларускую мову

[...]

Сведения об авторе смотреть здесь.

 Речь пойдёт о процессе сбивания сливочного масла.

[...]

Сведения об авторе смотреть здесь.

 Известно, во что выливается детская шалость с огнём. Не знаю, чем сейчас руководствуются дети суверенной Беларуси, нарушая очень правильный советский лозунг-призыв "Спички детям не игрушка". Но я знаю, к чему приводило его нарушение в далёких 60-х, поскольку самолично был одним из юных поджигателей.

[...]

Звесткі аб аўтары глядзець тут.

 ФотаФік - скарочаная форма слова "ФотаФіксацыя" ці: фота ёсць, а тэксту - фік.

[...]

Звесткі аб аўтары глядзець тут. 

 У кожнага спажыўца ёсць свой любімы тавар, які ён купляе часта і ўсюды, таму цэны на яго ведае дасканала.

[...]

Звесткі аб аўтары глядзець тут.

Заканчэнне. Пачатак глядзець тут, папярэднюю частку – тут.

 Палявая дарога полем прывяла ў Забаенне Малое. У вёсцы шмат пустых двароў. Жывуць толькі ў трох. У адзін з іх заходжу, каб распытаць дарогу на Бардзілова (на карце Бардзілоўшчына), аднак там кійком падпёртыя калідорныя дзверы - смела для нашага часу. Даводзіцца шукаць наступную сядзібу з пратаптанай сцежкай да хатніх дзвярэй. Заходжу ў хату. Гаспадыня, каб дагадзіць незнаёмаму дзіваку, кульгаючы, вядзе мяне аж на вуліцу паказаць кірунак. Нават кіёк-спадарожнік забывае ў хаце. На маю заўвагу адказвае:

[...]

Звесткі аб аўтары глядзець тут.

Працяг. Пачатак глядзець тут, папярэднюю частку – тут.

 Іван Іванавіч — часовы жыхар Рэўтполля. У гэтай вёсцы жыве з пачатку пашавага перыяду, калі на лета цялушак з Валосавіч перагналі на багатыя рэўтпольскія прасторы. Займае пустую хату сям´і Міхноў, якія пераехалі ў Велеўшчыну. Дарэчы, будыніна гэтая паспела паслужыць вяскоўцам і клубам.

[...]

Звесткі аб аўтары глядзець тут.

Працяг. Пачатак глядзець тут, папярэднюю частку - тут.

 Да наступнай прыбайнянскай вёскі Рэўтполле (на карце значыцца новая, не прынятая людам назва: Калінаўка) вырашыў ісці не бойкай лясной дарогай, а берагам Байны. Падаўся да яе густым лесам, завяз у расквашаным доле, з цяжкасцю выцягнуў рукамі паўкед з гразі і выйшаў на чысты поплаў. Па палосцы хмызу паралельна лесу вызначыў — Байна. Ёсць другое спатканне з лясной ракой!

[...]

Звесткі аб аўтары глядзець тут.

Працяг. Пачатак глядзець тут, папярэднюю частку - тут.

 17 ліпеня 2001 года “Лепельскі край змясціў мой артыкул “Апошнія з магікан” аб Валатоўках і яго жыхарах.

[...]

Звесткі аб аўтары глядзець тут.

 Працяг. Пачатак глядзець тут.

 Хлябаю смачныя брусніцы ды слухаю гаваркую гаспадыню. Во ўжо дзе сапраўды вялікая краіна праглынула ўсіх дзяцей так, што і пабачыцца неяк. Аляксей жыве на Чорным моры, Манька — у Аранбурзе, Тоня — у Нарыльску, Алена — у Растове, Зіна — у Віцебску. I толькі Іван асталяваўся паблізу, у Велеўшчыне, працуе прарабам у калгасе "Радзіма".

[...]

Звесткі аб аўтары глядзець тут.

  Рэчка Байна цяпер бруіцца там, дзе не ступае нага чалавека.

[...]

Звесткі аб аўтары глядзець тут.

 Адразу за Слабадой раўнінная мясцовасць рэзка змяняецца ўзгорыстым ландшафтам. Стужка добра накатанай жвіроўкі бяжыць пад гару ў накірунку вёскі Далікі. Трэба прыкласці шмат намаганняў, каб узабрацца на высокую гару, якую ў народзе называюць Міласніцай.

[...]

 Родилась в 1966 году в деревне Замошье Лепельского, теперь Чашникского района. Живёт в Россонах. Предприниматель.

 Вся жизнь моей мамы Марии Стельмах связана с Лепельщиной. Лепель ей выдал путёвку в будущее - окончила Лепельское педучилище. Всю жизнь отработала учительницей в Замошской школе, которая большую часть своего существования подчинялась отделу народного образования Лепельского района, а по абсурдному решению властей в средине 60-х годов вместе с деревней отошла к Чашникскому району. Смешно до непонятливости - ближайший путь к Чашникам всё равно проходит через Лепель.

[...]